در این شاخه از عکاسی، تصاویر داستانی را روایت می‌کنند که به مراتب تاثیرگذارتر از کلمات است. یک داستان تصویری مخاطب را در فضای شخصی‌اش درگیر خود می‌کند و احساسات وی را بر می‌انگیزد.
تاریخچه عکاسی داستانی به زمان‌های اولیه اختراع دوربین بر می‌گردد چرا که عکاسان خیلی زود متوجه تاتیرگذاری عکس بر مخاطبان شدند و بسیاری از آنها تلاش کردند تا از قدرت تصویر برای بیان روایت‌های اجنماعی و سیاسی بهره بگیرند.
تصاویر دنباله‌دار با مفاهیم اجتماعی معمولا تغییراتی را در جامعه همراه داشته است.
در سال 1960، یوجین اسمیت (W. Eugene Smith) از کودکان ناقص الخلقه‌ای روستایی در ژاپن تصاویر داستان گونه‌ای تهیه کرد. آلودگی یک کارخانه شیمیایی در نزدیک روستای Minamata سبب نقص عضو کودکان در بدو تولد و همچنین مسموسیت ماهیان رودخانه‌های اطراف شده بود. [مفاهیم: آلودگی هوا چیست؟] [مفاهیم: آلودگی صوتی چیست؟]
اسمیت مانند بسیاری از عکاسان خبری دیگر زندگی‌اش را برای تهیه‌ی این تصاویر در معرض خطر جدی قرار داد و در جریان کار به شدت مورد ضرب و شتم کارگران کارخانه قرار گرفت که سال‌ها بعد، آسیب‌های ناشی از آن باعث مرگش شد.
در نظر داشته باشید که تمام عکس‌های داستانی موظف به روایت یک داستان حقیقی نیستند. برای مثال در این عکاسی می‌توان با ارائه چند تصویر؛ روایتگر یک داستان تخیلی بود که حاصل تجسم و تفکرات خود عکاس باشد.
عکس‌های زیر از مجموعه‌ی روستای Minamata است که در سال 1960 توسط یوجین اسمیت تهیه شد:
مترجم: نفیسه مطلق
